დავით რამიშვილი

სტუდენტობის პერიოდში დავიწყე. კლასიკური კომბინაციით: ნაფაზის სწავლა-თავბრუსხვევა-ჯიბეში კოლოფი. 20 წლის როცა გავხდი, უკვე ყოველდღე ჩემს გვერდით იყო სიგარეტის წითელი კოლოფი, ერთი, ხანდახან ორიც. მერე ყვითელი კოლოფი, მერე ლურჯი, შავი, ისევ წითელი, თეთრი.

იმ პერიოდიდან მოყოლებული ძალიან მომწონდა მთელი ეს პროცესი. კვამლში გახვევა, ლეპტოპთან, ყავასთან, უაზრო კონფერენციის შესვენებზე, მანქანის ტარების დროს, სუფრასთან, ნერვიულობის დროს. ანუ კლასიკურად ყველა იმ მომენტში, რომელიც ასე ხშირად მინახავს ფილმებში, წიგნებში თუ ინტერნეტში.

ვიცოდი რატომ ვეწეოდი. იმიტომ რომ ძალიან მომწონდა. მომწონდა კოლოფის გახსნა, პირველი ღერის წვალებით ამოღება, პირველი ნაფასიც და ბოლოც, ტარების დროს ისე გადაფერფლება-რომ სალონში ფერფლი არ ჩაყარო. ჩაქრობა არ მიყვარდა, მაინც რაღაცნაირი წვალება ჭირდებოდა. არადა თუ არ ჩააქრე უარესია.

სხვანაირად ვერც წარმოვიდგენდი. ვერ ვხვდებოდი, რას აკეთებდნენ არამწეველი ადამიანები ჭამის შემდეგ. რასს? ან ყავას რა აზრი ქონდა სიგარეტის გარეშე. ბათუმამდე საჭესთან თუ გიწევს ჯდომა, როგორ არ უნდა მოწიო? ფესტივალზე?

კიდევ ბევრი სიტუაცია კარგავდა რეალობასთან კავშირს სიგარეტის გარეშე. თან როგორც აღვნიშნე ძალიან მომწონდა ეს ყველაფერი. რატომ უნდა დამენებებინა? ჯანმრთელობა? კაი რა, ყველას გვყავს ერთი ან რამდენიმე მწეველი ახლობელი, რომელიც 80 წლის ასაკშიც ეწევა. ბევრი ფული გეხარჯება?-მადლობა ღმერთს მაქვს შემოსავალი, შემიძლია რომ სიგარეტი ჩემი ფულით ვიყიდო.

ერთ დღეს სხვანაირი დილა გათენდა. ყველაფერი ჩვეულებრივად მიდიოდა, სანამ არ მივხვდი რომ სიგარეტი აღარ მომწონდა. ზუსტად ვერ გეტყვით რომელი კადრი იყო ბოლო წვეთი ჩემი და სიგარეტის ურთიერთობაში. არ მახსოვს. მანქანაში ობობას ქსელივით მოდებული სუნი? თუ დილის ამოხველება? ან იქნებ ფულის გადახდის დროს ვიგრძენი დისკომფორტი. არ მახსოვს. მაგრამ მივხვდი, რომ:

უცებ აღმოვაჩინე, რომ ამასობაში სიგარეტს ძალიან ღრმად გაუდგამს ფესვები ჩემს ირგვლივ. სიგარეტზე ვარ აწყობილი ფაქტიურად. საფერფლეები აივანზე, სიგარეტის კოლოფი მუდმივად (!), რამდენიმე ღერი გადანახული მანქანაშიც და სახლშიც-უცებ რომ დამიმთავრდეს? არაფერს ვამბობ სუნზე, დახარჯულ ფულზე, ამომწვარ ტანსაცმელზე. ყველა ეწევა ჩემს ირგვლივ, ჩემი მეგობრების უმეტესობა, თანამშრომლები. სიგარეტი ყველგან არის თურმე, ყველგან!

კარგი, მოდი დავანებოთ მოწევას თავი. კიბატონო. როდის?

- თვის ბოლოს მაქვს 2 საქმე ბოლომდე მისაყვანი, მივიყვან თუ არა სიგარეტსაც შევეშვები.

- მოდი ასე ვქნათ, ავიღოთ აუზის აბონემენტი და ეგრევე ვარჯიში დავიწყოთ, უფრო ადვილად დავანებებ.

- დღეს არ მოვწევ. 3 საათამდე. ეგეც საქმეა.

- კაი მოდი ეხლა მოვწევ ერთ ღერს და 5-მდე არ მოვწევ.

- ხვალ დალევა მიწევს და მაინც მოვწევ, ამიტომ ზეგიდან უეჭველი აღარ მოვწევ.

- მოდი დღეში მოვწიოთ 2 ღერი. ერთი დილით და ერთი საღამოს. არა, 2 ცოტაა. სამი. შუადღეს ერთიც. 7 ღერი. ჩათვალე სამჯერ ნაკლებს ვეწევი. არადა ამ წონაში მომატებაც არ მინდა. უხხ!

- ყავა მინდა, არადა ყავა რო დავლიო უეჭველი წამიღებს. კაი ერთს არაუშავს.

- რატომ ვერ ვანებებ??? რატომ??? რატომ???

- არ მინდა მოწევა, არ მინდა! ვსიო, არ მინდა! არადა მინდა! არა, მე არ მინდა, მაგრამ ორგანიზმს უნდა, ლომკა მაქვს. ამის დედაც.

3 თვე ვანებე თავი, უფრო სწორედ 20 დღე და 2 კვირა.. ეს იყო ძალიან სტრესული პერიოდი ჩემს ცხოვრებაში. ეს იყო მუდმივი კითხვები საკუთარ თავთან : მერე რა იქნება??? იქნება კი მერე რამე? ან საერთოდ მივალ იქამდე? რას ავიჩემე დანებება, იქნებ ჯერ არ ვარ მზად? იქნებ უნებისყოფო ვარ და ჯობია ამას მივეჩვიო ?